deinde Iesu

Christianis saepissime in gaudio pronuntiare "Iesus sumit omnibus de" "Patrem qui non honorificat" et. Verum tamen nullum istorum, ut video accidat illis varia significat. Infeliciter, quidam ex eis non differt quod est per revelationem Iesu Christi Jesu nuntiatum est nobis in Novum Testamentum.

In circulis gratiae Communionis Internationalis, saepe dicitur "Tu es". Haec enuntiatio simplex momenti rationem exprimit. Sed etiam aliter interpretari potest. Quidnam ad nos pertinent? His similibusque quaestionibus respondentes curam requirunt, quia in fide quaerere debemus similes interrogationes ponere ad revelationem biblicam accurate et vera.

Utique vocavit omnes ad se Iesus, pro omnibus se tradidit et convertit ad se et dedit illis doctrinam suam. Promisit autem omnibus audientibus se, ut omnes ad eum traheret (Joan. XII, 12). imo nullo argumento avertit, avertit, aut accedere recusavit, qui ad se accederet. Quin etiam eos qui a sui diei antistitibus profugi habebantur, etiam cum eis cenavit.

Maxime vero notat Sacra Scriptura nuntiare Iesum leprosos quoque suscepisse, claudos, caecos, surdos et mutos et cum iis colloqui. Commercium cum hominibus, quorum aliqui dubiae famae habebant, viros ac feminas servabat, et in via egit cum iis opiniones sui temporis neglexit. Idem de adulteris, decumanis Judaeorum sub imperio Romano, ac etiam cum fanaticis, anti-Romanis, politicis.

Vacavit etiam cum pharisaeis et sadducaeis, principibus religiosis, qui inter acerrimos reprehensores erant (quos quidam occulte de eius supplicio meditabantur). Apostolus Ioannes refert Iesum non ad damnandum venisse, sed ad salvandum ac redimendum propter Omnipotentem populum. Iesus dixit: «Qui venit ad me, non eum repellam » (Io 6). Etiam discipulos suos, ut diligant inimicos, (Luc. vi. 37, 6), ignoscere laeserunt, ac benedicere maledictis (Luc. vi. 27). Cum supplicium, Jesus etiam tortoribus suis remisit (Luc. xxiii, 6).

In his omnibus declaratur Nutzniessen venit Iesus. Cujuslibet partis esset ille "pro" omnibus. Non enim stat Dei gratia et salute, quae includit omnes. Quid novi testamenti partibus compactum referre sententias  
in Evangeliis in vita Iesu videmus. Paulus ostendit Iesum in terras venisse ut expiaret peccata peccatorum, peccatorum, eorum qui "mortui sunt […] delictis et peccatis" (Eph 2, 1).

Habitus et actus Salvatoris amorem Dei erga omnes homines testantur eiusque desiderium reconciliandi cum omnibus benedicendi. Iesus venit ad vivificandum "in abundantia" (John 10; Biblia Sacra). « Deus erat in Christo et mundum reconciliavit sibi » (I Cor.2. Corinthians 5:19). Iesus venit ut Redemptor propria peccata redimens aliorumque mala captivorum.

Et post haec historia etiam magis. A 'magis', quae est contradictoria esse nullo modo aut cum tensio modo, c. Contra quibusdam visum est, non est necesse ponere hoc est, in Jesum, 'cor meum et cogitandi sua, et in arbitrium diversa locis habere iussi. Necesse est ut agnoscantur actu tendit quicquid intra unam et pondera cetera emendatis. Vos non creditis quia Iesus esset adducere conatur ad duo ordinatur in fide diversas directiones facies sicut amor et justitia, et sanctificatio, et gratia unius eodem tecto. Ita diversissimos positionum, ut nos putamus, ut de iniquitate nostra, sed inhaerent, non autem Cordis Iesu, et pater ejus.

Ut in nomine Iesu omne hominum Patris receperint. Sed non ita est propria et suggestio. Ita amor sui et deinceps. Quicumque aliquid tenetur prodere solet audire occultis. Praesertim munere venit relinquere inclinatio occasum omnibus servire accumsan dolor.

Omnibus eius grata est finis quam principium continuae et perpetuae necessitudinis. Haec relatio est circa eius donationem et servitutem ac nostram acceptationem eorum quae nobis offert. Nihil nobis obsoletum offert, nec prisca nobis (ut malim) modo servit. sed ille tantum offert nobis optimum quod habet ad dandum. Et ipsum est, et eo quod dat nobis viam, veritatem et vitam. nihil aliud, nihil aliud.

Iesu, habitus et actus suscipiat calidum formatam requirere quaedam responsio ad transitum genus ipsius. In essentia, ab eo exigit de adoption of sacrifice: obtulit in eo. Contra hoc eius donum est, quod illi gratanter suscipiens habitus quantum ad id respuit quod sit rejectio ipsum. Per omnes trahit Iesus ad eum quia est positivum responsio ad Expectat offer. Et quomodo qui est intelligere positivum attitude towards quaedam postulat responsionem eo.

Ergo Iesus ad eum discipuli eius quae movetur prope est regnum Dei. Munera omnibus benefaciendum paratus est. Sed ille quoque, quod statim ostendit reactionem est ad verum quod verum fidei eorum in se: «Paenitemini et credite evangelio" De regno caelesti venit. Cum utique poenitentia, et credebant in Jesum, et regnum: ipse est enim amissio tantum quantum ad beneficia, et regnum ejus.

Voluntas enim exigit poenitentiam humilem accipiens habitus. In hac ipsa acceptatio ab ipso recipit nos cum Iesu expectata. Quia in humilitate reportetis offert. Nota quod iam donum eius, etiam priusquam venisset ad ea quae adeo in contrarium uerterent nobis pars. Est autem proprie loquendo seminales, quia donum gignendi reactionem Catulus, attacked Sulla nobis.

Sic et fides elit rationes profectae sunt qui tecum est Iesu accipere munus. Condicio non facit, qui id facit amet neque. Accipit orare et non abieci. Quod usus sit serve et talis reprobatio? No.

Grata acceptio propitiationis eius, quam Iesus semper exoptabat, pluribus verbis exprimitur: "Venit Filius hominis quaerere et salvum facere quod perierat" (Luc. 19, 10; Biblia Sacra Vulgata). "Non sani, qui egent medico, sed aeger" (Luc. V, 5; ibid.). "Amen dico vobis: Quicumque non acceperit regnum Dei sicut puer, non intrabit in illud" (Marc. 31, 10). Oportet nos esse sicut semen accepto solo quod "cum gaudio accipit verbum" (Luc. VIII, 15). "Primum quaerite regnum Dei et iustitiam eius […]" (Matth. 8, 13).

Iesu donum accipere et eius beneficium frui postulat agnoscens nos perditos esse et inveniendi necessitatem, nos aegrotos et egentes medico ad sanandum nos, quod nullam spem habeamus mutuae cum Eo commutationis ad Dominum. vacuus. Quia sicut puer, non oportet nos assumere quod aliquid sit nobis necessarium. Iesus ergo magis ostendit eos qui sunt spiritualiter pauperes, qui beneficia Dei et regnum eius accipient, quam qui spiritualiter divites se reputant, Matth.

Non habet hoc Christiana doctrina, quod acceptatio quae offert Deo in Christo et in amicum ejus omnis creaturae, characterised ut animum vobis addamus beneque humilitatem. Hoc enim sentite in confessionem quae non sufficiunt nobis operatur vita accipere de manu ómnium conditor et redemptor noster. Huius oppositum contra fidem accipere

Superbia est habitus. In connexionem cum Christiana Doctrina ex sensu dominium sui de Deo, de fide sola et in ipsum in se sufficientiam est, hoc in superbia, et in vultum Dei. Tales superbiae sumit scandalizabantur in idea de requirere aliquid a Deo quod est, gratiam suae remissionis et placationis et maxime. Superbia, quae ducit ad se, iustus a visendo eo modo renuntiare potest accipere a Domino, proinde induere unus de se solummodo praestare poterit. Superbia tantum negant posse ex merito fructibus percipere. Non indigent misericordia Dei gratia Vult autem occurrit parare vita sua. Quod superbiae negavit eius esse alicuius, vel institutione aliqua scelus est inter Deum. Qui dicit illud quod est in nobis exigit mutationem. Ita, dum quae est bonum et pulchrum. Humiliter recognoscit contra teipsum non possideat vitam. Potius se requirere non modo concedi quod firmamentum, sed etiam ex mutatione, qui irae, recreationem et reconciliationem, quae dari potest nisi Deus. Humiliter recognoscit culpam remitti et extremae inopiae nostrae novitas nos moliri. Sed oportet omnium rerum habemus gratiam Dei, vel amissa sunt. Ad superbiam exspiratura sit, ut vita se recipere. Mens ad Jesum anträgt accipere id quod nos simul ac humilitate indivisibile constituunt.

Iesus denique singulos recipit ut Se pro illis recipiat. Eius itaque propositum accumsan acceptum est. Vadit alicubi. Fatum suum necessario includit id quod ex se recipiendo requirit. Iesus nos monet ut Patrem Suum colendi causa veniret (Ioan 4,23). Via latissima est indicandi propositum nos recipiendi et accipiendi. Cultus plane clarescit quis Deus sit ut ille qui nostra constanti fide ac fide dignus est. Iesus sui ipsius donationem ducit ad veram Patris cognitionem et ad promptitudinem operandi in Eo Spiritus Sanctus. Ad cultum solius Dei perducit per actionem Filii Spiritus Sancti, id est, cultum Dei in veritate et in Spiritu. Quia se ipsum pro nobis tradendo, se ipsum Dominum, prophetam nostrum, sacerdotem et regem, immolat. Hoc Patrem revelat nosque Suum Spiritum Sanctum mittit. largitur secundum quis sit, non qui non sit, et etiam non secundum vota seu ideas.

Et non est qui secus viam requirit sententiam. Ita ut motus eius in contrarium possunt. Eadem fides agnoscit, Verbum et qui eumque conuiciis impetentibus, et eos qui adversus scientiam Dei et verus cultus dextera sua negans. Cui qui non distinguit inter eos accipere. Sed haec distinctio non est intelligenda, quod habitus in voluntate ejus, et in omni via deviare a nobis accensa est. Nulla enim credere tionem et amorem in contrarium minuit. Qui non libenter heißen non condemnabit eum cum invitatione sequi. Sed cum admonet de se, quod ex eo aspernationem illius. ut accepit a Iesu amore in quadam reactionem degustare et fortunam eius, aut ne quis nulla reactionem.

Distinctio quam Iesus inter varias responsiones receptas facit, multis in locis patet in Scriptura. Sic parabola seminantis et seminis (ubi semen significat verbum eius) indubitata lingua loquitur. Dicimus de quattuor generibus terrae diversis, una tantum significat fructuosam receptio Iesu exspectationem. In multis ingreditur quomodo ipse, verbum suum, vel doctrinam, Pater caelestis, et discipuli ejus, vel libenter recipiuntur vel rejiciuntur. Cum ergo multi discipuli eum declinassent et ab eo recessissent, interrogavit Iesus an duodecim qui eum sequebantur, similiter facerent. Praeclara Petri responsio fuit: “Domine, quo eamus? Verba vitae aeternae habes” (Ioan 6,68).

Fundamentalia verba introductoria Iesu, quae ad homines reddit, in eius invitatione redduntur: “Sequere me [...]!” (Marc. 1,17). Sequi illum sint alias qui non. Comparat Dominus illos qui illum sequuntur cum illis qui invitant ad nuptias, et opponit illis qui invitant2,4-9). Similis discrepantia manifestatur in filio majoris recusationis, ut in reditu fratris minoris festum interesset, cum pater instanter ab eo veniret, Luc.5,28).

Monitiones urgentes eduntur ad eos qui non solum Iesum sequi nolunt, sed etiam in quantum abnuunt, ut etiam alios ab eo sequatur, et interdum etiam occulte causam ad supplicium parant (Luc. 11,46; Matthaeus 3,7; 23,27-29). Hae admonitiones urgentur, quia exponunt quod monendum est ne quid fiat, non quid speret futurum. Monitiones istas curamus, non illae, quae nihil ad rem pertinent. Idem amor et acceptio erga eos exprimitur qui Iesum suscipiunt et qui Eum reiciunt. At talis amor sincerus non esset, si diversas reactiones ac sequelam consequentiam suam non alloqueretur.

Suscipit Iesus, et vocat omnia illa ad utrumque parata est ab eo in pugnam trilinguis reserata et tenuit - regnante regnum Dei. Et cum in rete late sparsa semina ubique, tabulas ipsum, et in ipso fiducia quod requirere quaedam reactionem insidiatorem successorem sibi destinasse. Puer Iesus attentiore comparatione expendere familiari auctore. Vocat fidem huiusmodi passiones vel in Statuto fiducia. Hoc includit paenitentia, confidunt in ultima aliquis vel aliquid aliud posuit. Hoc manifestatur in fide per cultum Dei Filium Spiritus Sancti virtute. Donum est sine data est omnis reservatio. Nulla PRIMA absque impe- scopus. Et acceptatio ab hac condicione donum defertur, coniunctum est conatus est ex parte recipientis. Hoc negotium postulat sui in tota anima sua et in deditionem Iesu, Patris et Spiritus sancti cum eo. Conatus est, non ut honos domini est, ut hoc autem videtur contentiosus esse fateri nobis. Quod conatus sit, qui est ut manus nostras, et corda nostra aperta accipere eum in Dominum et Salvatorem nostrum. Quid est gratis data est nobis, non tenetur ad opera nostra continere, ut simus consortes suae; quia ab antiquis in profectionem, ut corrumpere necesse est recipere novam vitam a se.

Quod requirit Deus noster accipere meruerunt gratiam habet in Scripturis. In hoc est Testamentum Vetus et novum cor et novum spiritum bedürften nos, et dedit nobis Deus possit sibi unum diem. Das Neue Testament berichtet uns, dass wir geistlich wiedergeboren werden müssen, eines neuen Wesens bedürfen, aufhören müssen, aus uns selbst heraus zu leben und statt dessen ein Leben unter der Herrschaft Christi führen müssen, dass wir der geistlichen Erneuerung bedürfen – neu erschaffen nach dem imago Christi, novus Adam. Pentecostes non modo Dei missionem Sancti Spiritus, ut manducent hi? Haerent in suis, sed etiam quod non necesse est esse Spiritus sancti Spiritus Iesu: suscepit spiritus vitae rapiunt illud ad nos, et implevit illud.
 
Parabolae Iesu declarant reactionem expectatam recipiendi donum quod oblatum est nobis nisum secum ferre nostrum. Cogita parabolas de pretiosa margarita et de emptione agri ad habendum thesaurum. Qui recte respondent, omnia sua cedere debent ad recipiendum quod invenerint3,44; 46). Qui autem alia prioritizant, terras, domos, vel familias - Iesu et eius benedictionibus non participant (Luc. 9,59; Luke 14,1820).

Iesus cum hominibus commercio patefacit eum sequi et omnium bonorum suorum participationem postulare, ut abdicationem omnium quae nos pluris aestimare possumus quam Dominum eiusque Regnum. Hoc includit abdicans opes materiales ac possessionem. Princeps dives non sequebatur Iesum, quia non poterat suis bonis discedere. unde nec bonum a Domino oblatum recipere potuit (Luc. XVIII, 18-18). Etiam mulier adulterii damnata dicta sensit ut fundamentaliter vitam mutaret. Postquam dimissa est, iam non erat peccare 8,11). De homine apud Betesdam piscinam cogita. Paratus erat ut aegrotum suum ibi excederet loco. "Surge, tolle grabatum tuum et vade" (Johannes 5,8, Biblia Sacra).

Recipit omnes illos Iesus et accipit, sed unus adversus eam relinquit non reactionem, ut ante fuit. Non cupidum populi Dominus in amore est sicut cum se relinquere, ut non invenerunt, cum primo congressu triumphum reportare. Qui nimium dilexit nos: tantum ut elusus compassio veraque et pura ad nos expressions dissidere videremur nobis esse fata relinquam. Non eius amore sanat Is commutat atque mutat vitam.

Denique, Novum Testamentum continenter praedicat responsionem condicionem condicionis sui ipsius, etiam omnia quae pro nobis habet, nos ipsos negare (a nobis avertimus). Hoc includit superbiam nostram, abrenuntiantes fiduciam, pietatem, dona et facultates nostras, etiam nostram potestatem in vita nostra. Hac de re Iesus vehementer explicat nos, cum ad Christum sequendum accesserit, «cum patre et matre perfringere». Sed ultra eum sequendo significat nos etiam ipsos cum vita nostra frangere - falso suscepto, quod nos vitae nostrae compotem facere possimus (Luc. XIV, 14-26, Biblia Sacra). Cum congredimur cum Iesu, subsistimus pro nobis (Rom. XIV, 27-14) quia sumus alterius (Rom. XIV, 7-8)1. Corinthii 6,18). Hoc sensu sumus "servi Christi" (Ephes 6,6). Vita nostra tota in eius manu est, sub Eius providentia et ductu. Quod sumus in relatione ad ipsum sumus. Et quia unum sumus cum Christo, « iam non vivo, Christus autem in me » (Galatians 2,20).

Et accipit homo qui dicitur Iesus, in eo ipso uno omne receperint. Et pro omnibus mortuus est. Reconciliatur toto - omne autem, quod nostri, et Salvatoris. Et acceptatio-auto-nostra heißen eius grata sint praesto, ad invitationem requirit, quod sit responsum, quod acceptatio paratus sit. Et hoc paratus est assumptione necessario tenetur ad id, quod prorsus sit sicut ille qui tenens est ad nos, et accipere - nec plus nec minus. Das heisst, dass unsere Reaktion Bussfertigkeit einschliesst – die Loslösung von alledem, was uns daran hindert, von ihm zu empfangen, was er uns anerbietet, und was unserer Gemeinschaft mit ihm und der Freude am Leben in seinem Reich im Wege steht. Adeo in contrarium uerterent ut conatus coniunctus est - conatus est, sed quod bonum est, et tanquam dignum. Agenni, quia vetus homo noster simul ad damnum nostrum, et a se receperunt. Non enim Iesus facere et accipere locus traditur vana animam suam, mutantur, vivificans gratia. Jesus nimmt uns an, wo immer wir auch stehen mögen, um uns auf seinem Weg hin zu seinem Vater im Heiligen Geist jetzt und für alle Ewigkeit als seine vollauf gesundeten, geistlich wiedergeborenen Kinder mitzunehmen.

Quis est participare aliquid velle minus?

a Dr. Song Deddo


PDFdeinde Iesu